Thuiskeershock

Wauw, wat leven wij in een bijzondere wereld.

Het is natuurlijk heel leuk iemand's reisverhaal te volgen, alle hoogte punten, high-lights en ingevingen. Maar er is ook een keerzijde.. thuiskomen. Al ruim 2,5 weken ben ik thuis, ik kan beter zeggen in Nederland, want erg thuis voel ik mij niet.

We leven in een wereld met grote verschillen. De één heeft smetvrees en doucht drie keer per dag, de ander loopt 25 km voor een jerrycan met water. Waarin het ene land mensen uitmoorden voor macht en land, geeft België ons zomaar 42 hectare grond cadeau.. (bedankt nog voor jullie flexibiliteit). De omgang met elkaar kan binnen een straal van 50 km een verschil zijn als vuur en water. Ik hoor mensen op straat zeggen dat ze stress hebben, vreemdgaan en ongelukkig zijn en doelloos.

Ik verbaas mij iedere dag over het leven. Ik voel me schuldig als ik in de sauna lig en vervolgens in een jacuzzi stap, want wat een waterverspilling is dat. Er gaan mensen dood van de dorst en droogte. Maar ik ben mij ook bewust dat het andere mensen niet helpt als ik (nog) minder douch ;-) of minder water ga drinken. Het enige wat ik als mens, als één van de miljarden mensen op deze wereld, kan doen is bewust zijn en bewuste keuzes maken. Ik zoek nu werk in een ontwikkelingsland, omdat ik iets wil betekenen. Ik probeer geen water en stroom te verspillen. Wat minder vlees eten kan ook geen kwaad.. Probeer bewust te eten, want wat een zegen dat je die koek kunt betalen én zelf kunt opeten. Het klinkt misschien overdreven en ik weet dat ik mij erbij neer moet leggen dat de verschillen in de wereld alleen maar groter worden. Maar ik wil niet in deze maatschappij leven waar alles draait om je spiermassa, kilogram, diploma's en je uiterlijk. Meisjes zoals ik worden daar onzeker van. Wat ik op instagram zie béstaat natuurlijk helemaal niet, en ik weet het wel, maar ik kan het niet loslaten. Ik voel me lelijk en heb het gevoel dat ik méér moet geven. Terwijl ik dat zelf niet eens wil, dat wordt van mij verwacht. Ik durf te zeggen dat een merendeel van meisjes zoals ik die verwachtingen niet aankunnen en stiekem ook niet willen waarmaken. We moeten tegenwoordig de hele wereld gezien hebben, maar wel heel mooi strak en gespierd zijn, een stuk of 100 échte vrienden en een perfecte familie alsjeblieft. Vergeet vooral de discipline niet, het is cool als je dag en nacht feest, maar overdag moet je yoga doen en zen-boeken lezen. Oh en dit moet je de hele dag posten op Facebook en instagram anders weet niemand hoe perfectzencoolengelukkig je bent. 

Wat een zegen is het om in Nederland opgegroeid te zijn, we hebben ''alles''. Maar we klagen, zeuren en willen meer. Wil je alsjeblieft even opschrijven wat je wél hebt, familie? Vrienden? een huis? Soms kan het geen kwaad om jezelf te vergelijken met een ander, want er zijn ook mensen met niks. Ik heb kinderen gezien zonder schoenen, familie en gezondheid. Stralend, lachend en gelukkig met een klein spelletje. 

Ik wil iets betekenen in deze wereld. Ik wil werken met de minder bedeelde doelgroepen, ik wil mezelf zijn (dus wie ik nu ben), ik wil me geliefd voelen en ik wil iets achterlaten overal waar ik geweest ben. Maar ik wil niks moeten. Ik hou van het leven en het leven van mij. Ik word heel gelukkig van mijn vrienden, ouders, familie, lachen, muziek, dansen en reizen. Ik word niet gelukkig van eiwitshakers drinken, calorieën tellen, mijn linked-in bijwerken of andere mensen belachelijk maken op internet.

Lieve mensen, willen jullie alsjeblieft elke dag blij zijn voor wát je kunt eten, bewust eten, bewust douchen, gek doen en vooral heel gelukkig zijn. Want het leven is zo mooi, vooral als je iets voor een ander doet. What comes around always comes back around. 

Ik kies voor mijzelf en leef voor twee.